عشق، الهام‌بخش جاودانه‌ی جان

عشق، آن احساس ناب و بی‌همتایی است که جان را روشن می‌کند و به روح معنا می‌بخشد. عشقی که از دل می‌جوشد، مانند چشمه‌ای زلال، سرشار از لطافت و پاکی است. گاه چون شعله‌ای سوزان، قلب را در آتش شوق می‌افکند و گاه مانند نسیمی ملایم، روح را نوازش می‌دهد.

در طول تاریخ، عشق همواره مایه‌ی الهام شاعران و نویسندگان بوده است. از عشق زمینی تا عشق آسمانی، از عشق به معشوق تا عشق به پروردگار، همگی از جلوه‌های این احساس بی‌انتها هستند.

شعری از حافظ:

اگر آن ترک شیرازی به دست آرد دل ما را

به خال هندویش بخشم سمرقند و بخارا را

شعری از مولانا:

عشق آمد و شد چو خونم اندر رگ و پوست

تا کرد مرا تهی و پر کرد ز دوست

عشق، راز آفرینش و گوهر هستی است؛ نیرویی که جهان را به حرکت درمی‌آورد و انسان را به والاترین جایگاه خود می‌رساند.